Ellen en ik zijn op 24 juni 2005 getrouwd. De trouwlokatie is Villa Sonsbeek, een erg mooi monumentaal pand in park Sonsbeek te Arnhem, waar we bovendien na afloop van de plechtigheid ook kunnen borrelen, eten en feesten. We hebben alleen ouders, getuigen en de ceremoniemeester van tevoren bij ons thuis uitgenodigd, verder speelt de hele dag zich in en rond Villa Sonsbeek af.

Ellen heeft een druk programma. Ze moet eerst naar de schoonheidsspecialist voor de make-up en daarna direct door naar de kapper. Als alles soepel gaat, hoopt ze om 11:30 weer terug te zijn. Ik hoef niet zo veel te doen, en kan nog een beetje computeren voordat de eerste mensen komen. Ik chat nog even wat met Ferdinand. Ik trek m'n pak voorlopig nog niet aan, want het wordt vandaag erg warm.

Marietje en Harrie staan al voor 11:00 voor de deur. Ze zijn de eerste gasten. Tussen 11:30 en 12:00 komen de andere genodigden ook binnendruppelen (sommige gasten ook al letterlijk van het zweet). Ellen komt pas na 12:00 binnenzetten en gaat door naar boven om daar haar trouwjurk aan te doen. Nadat ik wat bolletjes gesmeerd heb, ga ik ook maar eens m'n pak aantrekken. Als Ellen haar jurk aan heeft, moet ze nog even wachten met de trap afkomen, want ik heb mijn stropdas nog niet om. Als ik onderaan de trap sta, kan ze eindelijk naar beneden komen. Ellen ziet er geweldig uit in haar trouwjurk.

Rond 13:00 komt Vincent met een rode kever voorrijden en een kwartiertje later vertrekken Ellen en ik naar het Sonsbeekpaviljoen voor de fotoreportage. We rijden de toeristische route naar het Sonsbeekpaviljoen via de Weg achter het bos, de Hommelsche weg, de Wagnerlaan en de Parkweg.

Ellen en Marijn in Park Sonsbeek in de buurt van de Steile Tuin (foto van Joost van SEEN)

Als we aankomen bij het Sonsbeekpaviljoen staat Joost van Fotoburo SEEN al op ons te wachten. Hij heeft eerder deze week al even door het park gelopen en wil foto's maken in en om de steile tuin. Vanwege de warmte wil hij niet al te ver lopen, en Ellen en ik vinden dat ook een goed idee. We zijn in de Steile Tuin omhoog gelopen, en hebben vervolgens nog een aantal foto's gemaakt in het bos achter de steile tuin. Ten slotte zijn we via een zij-ingang de steile tuin weer ingegaan en zo teruggelopen naar de parkeerplaats bij het Sonsbeekpaviljoen. Terwijl Joost door het park naar Villa Sonsbeek loopt, wachten wij nog een paar minuten bij de rode kever.

Aankomst van Ellen en Marijn bij Villa Sonsbeek (foto van Joost van SEEN)

Nadat we even hebben gewacht rijden we via de Parkweg en de Apeldoornse weg naar de ingang van het park. Via de ingang kunnen we naar Villa Sonsbeek rijden, waar zowel de plechtigheid als het feest zullen plaatsvinden. Als we aankomen, komt Barbara (de ceremoniemeester) naar ons toe om te zeggen dat we nog even moeten wachten omdat de voorgaande plechtigheid flink is uitgelopen. Terwijl we in de auto onder een boom (vanwege de schaduw) zitten te wachten zien we het andere bruidspaar met flinke haast vertrekken.

Als we voor de tweede keer bij de villa aankomen, staan alle gasten al buiten op ons te wachten. Ellen en ik kunnen binnen even op een bankje zitten en wachten totdat iedereen een plaatsje heeft gevonden in het wijnlokaal van Villa Sonsbeek, waar de trouwplechtigheid wordt gehouden. Als iedereen een plekje heeft gevonden en het nummer Suede van Tori Amos door het wijnlokaal klinkt, lopen Ellen en ik naar binnen.

Na de plechtigheid lopen alle gasten naar buiten. Als iedereen buiten staat, lopen Ellen en ik ook nog eenmaal naar buiten zodat de gasten met hun bellenblaas-spullen bellen over ons kunnen uitstrooien. We lopen daarna weer snel terug, want het is best warm in de zon. Bovendien is er nu een borrel.

Ellen en ik lopen als eersten het bistro-deel van Villa Sonsbeek binnen om daar een glas met bubbels in ontvangst te nemen. Vervolgens komen alle gasten binnen om ons te feliciteren. De meeste gasten lopen daarna door naar buiten, waar een deel van het terras voor ons is gereserveerd.

Het diner is aan zes ronde tafels in het wijnlokaal van Villa Sonsbeek (dezelfde ruimte waar ook de plechtigheid was). Barbara had de menu's verzorgd en die zien er schitterend uit. Bovendien zijn de menu's ook zeer geschikt als waaier, en dat is geen overbodige luxe met de tropische temperaturen in het wijnlokaal.

Voordat het diner echt van start gaat haalt mijn vader nog enkele herinneringen op aan hoe mijn ouders Ellen hebben leren kennen. Dit verhaal wordt, samen met twee boeken met foto's en tekeningen van mij, als cadeau aan Ellen en mij overhandigd.

Het eten is goed te sloeken, maar door het warme eten krijgt iedereen het nog warmer. Ook de verplaatsbare airco slaagt er niet in om de temperatuur te laten dalen, dus als Ferdinand van Villa Sonsbeek voorstelt om het dessert buiten op het terras te serveren is het wijnlokaal binnen een mum van tijd leeg.

Als Ellen naar het toilet gaat, hoor ik opeens dat er een bus met gasten is gearriveerd. Terwijl Barbara vraagt of de gasten nog even buiten willen wachten, gaan Ellen en ik snel naar de eerste verdieping waar het feest wordt gehouden. In het begin staan we nog in de gang om iedereen welkom te heten, maar we verhuizen al snel naar het balkon, waar het toch wat prettiger vertoeven is dan binnen.

Als alle gasten (die op tijd zijn) binnen zijn, is het tijd voor de openingsdans. Ondanks de hitte verzamelt iedereen zich binnen in de zaal. De band begint met het nummer Come Away With Me van Norah Jones dat ze speciaal op ons verzoek hebben ingestudeerd, en Ellen en ik dansen een Engelse wals. Als het nummer is afgelopen speelt de band een nummer van Frans Bauer, dus ik weet niet of de hitte de enige reden is dat de zaal weer snel leeg loopt (al hoort de polonaise wel echt bij een bruiloft).

Rond een uur of elf worden Ellen en ik naar de danszaal gehaald en daar krijgen we van Barbara een boek overhandigd. Barbara had bij de uitnodiging een briefje toegevoegd met de vraag of alle gasten een A4-tje met iets persoonlijks zouden willen maken. En het resultaat van deze arbeid heeft ze gebundeld in een ringband. We hebben nu nog geen tijd om het boek door te nemen, want we worden verzocht om naar beneden te gaan. Als we op het terras onder het balkon staan, worden opeens allemaal witte ballonnen opgelaten met daaraan aangestoken sterretjes. Het effect is werkelijk schitterend. Zo nu en dan horen we ook een plof op het balkon, dus het lijkt erop dat niet iedereen erin slaagt om de ballon heel te houden bij het aansteken van het sterretje.

Thuis aangekomen hebben we nog even naar alle kaarten gekeken en een poging gedaan om hier en daar nog wat op te ruimen. We zijn erg moe en we moeten de volgende dag weer vroeg op voor de huwelijksreis naar Mexico. Het is nog steeds warm, dus ik heb nog even een ventilator van zolder gehaald en naast het bed gezet. Het ziet ernaar uit dat we toch nog vier uur kunnen slapen voordat de wekker gaat.